Duyarlı siyasi partilerin, baroların, dernek ve aydınların bu meselede harekete geçmeleri gerekiyor.
Kars, İstanbul, Gaziantep ve Adana’nın da aralarında olduğu pek çok şehirde silahlı çeteler ve katiller terör estiriyor.
Evlerde ve sokakta her gün onlarca cinayet işleniyor.
Çeteler sokakları sindirmiş, adeta cendereye almışlar.
Kimsenin can güvenliği kalmamış. Sokakta yürürken veya trafikte seyir halindeyken, hiç hesapta olmadan bir magandanın bıçaklı veya silahlı saldırısına uğramak mümkündür.
Ve ne acıdır ki, bu katiller toplumda rağbet görüyorlar!
Çocuklar bu çetelere ve katillere özenerek büyürken, toplumun geleceği de zehirlenmiş oluyor.
Türkiye, silah ruhsatı almanın en kolay olduğu ülkelerden biridir. Ruhsatsız silah taşımanın cezası ise sadece kâğıt üzerinde vardır.
Şehirler adeta birer silah deposuna dönüşmüştür.
Sokakları kana bulayan kişi ve çeteler, cinayetleri devletin gözü önünde işliyor ve devletin de kılı kıpırdamıyor.
Oysa bu çeteleri ve suç makinesi katilleri herkes biliyor ve tanıyor.
Bunlar pimi çekilmiş bombalar misali bellerinde silahla güpegündüz ortalıkta cirit atarken, devlet onları seyrediyor.
Çünkü halkın böyle bir gündemle meşgul olması düzenin işine geliyor.
KATİLLERE VE SİLAHLARA HAYIR!
Devlet bu çeteleri ve katilleri durduracak tedbirler almadığına göre, iş topluma kalıyor.
Sokak ve ev içi şiddeti frenleyecek radikal bir projeye ihtiyaç var:
Bunlara zehirli yılan muamelesi yapılmalı ve toplumun dışarı atılmalıdırlar.
Bu katillerle tüm ekonomik ve sosyal ilişkiler kesilmelidir.
Taziyelerine ve düğünlerine gidilmemeli, işyerlerinden alışveriş yapılmamalıdır.
Gittikleri kahvehanelerde oturacak yer dahi bulamamalıdırlar.
Sosyal medyada fotoğrafları yayınlanıp teşhir edilmelidirler.
Öyle tecrit edilmelidirler ki, yaşadıkları apartmanlar, sokaklar ve şehirler onlar için birer hapishaneye dönüşmelidir.
Böyle sıkı bir toplumsal tecride maruz kaldıklarında, bir zaman sonra sokağa çıkmaya çekinir hale geleceklerdir. Çünkü sokakta karşılaştıkları insanlar onlarla göz göze gelmek ve konuşmak istemeyeceklerdir.
Şiddeti mahkûm eden bildiriler kaleme alınmalı, panel ve konferanslar düzenlenmelidir.
Peki, böyle kapsamlı ve disiplin gerektiren bir program bireysel çabalarla hayata geçirebilirler mi?
Buna, “Evet,” demek mümkün değildir.
O halde…
Duyarlı siyasi partilerin, baroların, dernek ve aydınların bu meselede harekete geçmeleri gerekiyor.
Sadece cezai tedbirler değil, ekonomik tedbirlerin yanında yoğun bir eğitim ve kültür seferberliğine de ihtiyaç var.
Çetelere, katillere ve silahlara hayır!
Mahmut Alınak
odatv.com